Historia
- Szczegóły
Jubileusz 225 lecia istnienia Diecezji Tarnowskiej - Parafia Tymbark:
- Narodziny Diecezji Tarnowskiej
-
Dziedzictwo wieków GOŚĆ TARNOWSKI 16.01.2011 NR 2
O bolesnych narodzinach diecezji tarnowskiej i działaniu Opatrzności Bożej z historykiem Kościoła ks. dr. Ryszardem Banachem rozmawia Grzegorz Brożek
Grzegorz Brożek: Komu zawdzięczamy fakt powstania diecezji tarnowskiej?
Ks. dr Ryszard Banach: Formalnie papieżowi Piusowi VI. Faktycznie zaś cesarzowi austriackiemu Józefowi II Habsburgowi. Po I rozbiorze Polski Austria otrzymała całą południową Polskę, ale bez Krakowa, który jednak nadal był stolicą diecezji leżącej od teraz na ziemiach austriackich. Cesarz naciskał Piusa VI i jego poprzednika Klemensa XIV domagając się utworzenia dla tych terenów nowej diecezji. Papieże konsekwentnie odmawiali podkreślając integralność diecezji krakowskiej. Długo trwała sytuacja patowa. By ratować strukturę kościelną biskup krakowski Kajetan Sołtyk utworzył tzw. w Zakrzówku. Na życzenie cesarskie zgodził się później przenieść oficjała, ks. Jana Duvalla do Tarnowa. W 1783 roku cesarz Józef II na nic nie czekał, tylko 20 września wydał dekret o powołaniu diecezji tarnowskiej ze stolicą w Tarnowie.
- Dekret cesarza nie miał chyba charakteru wiążącego z mocy prawa kanonicznego?
- Józef II Habsburg był cesarzem Austrii i apostolskim królem Węgier, a zatem następcą św. Stefana, żył w przekonaniu o Bożym namaszczeniu, które miało dawać mu możliwość dowolnych regulacji spraw kościelnych. Poza tym był zwolennikiem ujednolicenia struktur politycznych na terenie cesarstwa w trosce o jego jedność i spójność. Po uregulowaniu kilku kwestii papież wszczął proces w sprawie ewentualnego utworzenia diecezji. Stało się to ostatecznie trzy lata później.
- Jak wielka była pierwsza diecezja tarnowska?
- Olbrzymia. Prawie trzy razy większa niż dzisiejsza. Od Bielska Białej na zachodzie po prawie Rzeszów na wschodzie i Zawichost na północy. Jednak przez pierwszych kilkadziesiąt lat były to granice bardzo niestabilne;
- Dlaczego stolicą nowej diecezji w 1786 roku został Tarnów? Nie był przecież w tamtym czasie znaczącym ośrodkiem. Znacznie większym i ważniejszym był na przykład Nowy Sącz…
- Miasto nad Kamienicą było wówczas siedzibą archidiakonatu, struktury znacznie ważniejszej i większej niż tarnowski oficjalat. Ludnościowo także było mocniejsze. Bardziej nadawało się też na stolicę diecezji, bo siłę promieniowania religijnego, duchowego także miało większą niż Tarnów. Może ostatecznie zdecydował fakt, że Nowy Sącz był dawnym miastem królewskim, w którym pierwiastek i tradycja, dziś powiedzielibyśmy patriotyczna, była silniejsza niż w Tarnowie? Nie bez znaczenia może był fakt, że Austria już w 1770 roku wojskowo anektowała całą Sądecczyznę. Bez wątpienia jednak Tarnów miał przewagę: nie był w odróżnieniu od wielu innych ośrodków w regionie miastem zniszczonym przez XVII wieczne zawieruchy wojenne.
- Które okresy w dziejach naszej diecezji wydają się Księdzu szczególnie ważne, w kontekście tego, jaki dziś jest wizerunek Kościoła tarnowskiego?
- Pierwszych kilkadziesiąt lat to ciągła regulacja granic, problemy administracyjne. Bardzo ważne dla dzisiejszego portretu duchowego miał zaś niemal cały XX wiek. Czasy biskupa Wałęgi przyniosły gorliwą pracę nad uświęcaniem wiernych, pogłębianiem ich religijności, a także formacją duchowieństwa. Jego następca, biskup Franciszek Lisowski przed II wojną tworzy Akcję Katolicką, związki młodzieżowe, diecezjalny tygodnik „Nasza sprawa”. Organizuje kongresy eucharystyczne, Kongres Chrystusa Króla, zwołuje wielkie religijne zgromadzenia. Po wojnie, wobec zagrożenia komunizmem, bp Stepa propaguje rekolekcje dla świeckich, permanentną katechezę dzieci i dorosłych. Zauważa, że walczyć ze złem nowego systemu trzeba formując ludzi, pogłębiając ich wiarę. Później przychodzi abp Ablewicz, który kontynuując dzieło poprzednika rozwija budownictwo sakralne. Jeśli dziś w Polsce mówimy, że diecezja tarnowska jest najbardziej pobożną, przywiązaną do Kościoła, to w znakomitej części jest to dziedzictwo biskupów Wałęgi i Stepy, planowych działań duszpasterskich.
- Czy diecezja tarnowska musiała powstać?
- Nie, nie musiała. Jestem przekonany, że gdyby nie było I rozbioru Polski, to nigdy by nie powstała, bo zbyt blisko była od Krakowa, który był zawsze centralnym ośrodkiem. Powstała, bo tak chciał cesarz, a papież zgodził się na to i wydał odpowiednie prawo. Myślę jednak, że w tych wydarzeniach powinniśmy dostrzegać przede wszystkim działalność Bożej Opatrzności.
- 26.02.1781 - przeniesienie do Tarnowa z Zakrzówka k. Krakowa oficjalatu generalnego dla "przedwiślańskiej" części diecezji krakowskiej.
- 20.09.1783 - dekret Józefa II Habsburga tworzący diecezję tarnowską.
- 13.03.1786 - bulla papieża Piusa VI „In suprema beati Petri cathedra" z mocy prawa kościelnego organizująca nową diecezję
- 20.11.1786 - dekanaty: głogowski, miechociński i rudnicki przeszły do diecezji przemyskiej, a dekanat krośnieński do diecezji tarnowskiej
- 13.06.1805 - bulla papieża Piusa VII;Indefessumpersonarum; znosząca diecezję tarnowską i przenosząca kapitułę katedralną do Kielc
- 24.09.1805 - bulla papieża Piusa VII Operosaatque dzieląca terytorium diecezji tarnowskiej pomiędzy biskupstwo krakowskie i przemyskie
- 20.09.1821 - bulla papieża Piusa VII; Studium paterniaffectus; powołująca do życia diecezję tyniecką (kontynuatorka diecezji tarnowskiej)
- 23.04.1826 - bulla pap. Leona XII Sedium episcopalium translationes; przenosząca stolicę diecezji z Tyńca do Tarnowa i ponowne utworzenie diecezji tarnowskiej
-20.01.1880 – odłączenie od diecezji tarnowskiej, na rzecz odradzającej się diecezji krakowskiej dekanatów: bialskiego, oświęcimskiego, skawińskiego, wadowickiego oraz części dekanatów wielickiego, dobczyckiego, myślenickiego i makowskiego
- 27.03.1886 – przeniesienie do diecezji krakowskiej dekanatów: nowotarskiego, makowskiego, myślenickiego i niepołomickiego
28.10.1925 -wyłączenie na rzecz archidiecezji krakowskiej 6 parafii dekanatu tymbarskiego, a na rzecz diecezji przemyskiej 1 parafii dekanatu wielopolskiego. Do diecezji tarnowskiej przyłączono z diecezji przemyskiej dekanaty: biecki, rzepiennicki i ołpiński, a także parafie: Jodłowa, Przeczyca, Sędziszów Małopolski i Będziemyśl.
- 07.09.1986 – centralne uroczystości ubileuszowe 200-lecia Diecezji Tarnowskiej.
- 25.03.1992 -reorganizacja diecezji w Polsce. Wyłączenie na rzecz diecezji sandomierskiej dekanatu baranowskiego, na rzecz rzeszowskiej dekanatów: bieckiego (bez 6 parafii), Gorlice - Południe (bez 5 parafii), Gorlice - Północ (bez 7 parafii), kolbuszowskiego, ropczyckiego (bez 3 parafii) i sędziszowskiego (bez 1 parafii).
- Liczba mieszkańców Parafii Tymbark (w niektórych latach)
- Ochrzeczeni w Parafii Tymbark w ciągu 225 lat
- Bierzmowani do 2010 r.
- Proboszczowie i wikariusze Parafii Tymbark w ciągu 225 lat
-
Wykaz księży, którzy pracowali w Parafii Tymbark (od 1762 r.):
- ks. Drozdowski Sebastian - proboszcz; od 1762, zm. 15.05.1802 r., pochowany na cmentarzu, gdzie stał stary drewniany kościół (w Tymbarku).
- ks. Pułczeński Jakub - wikariusz, ok. 1792 r.;
- ks. Chrznowski Francizsek - wikariusz, ok. 1794 r.;
- ks. Twarowski Florian - wikariusz, ok. 1799 r.;
- ks. Szarek Jan - wikariusz, ok. 1801 r.;
- ks. Gliński Antoni - wikariusz, od 18.01.1802 - 30.01.1803;
- ks. Danek Andrzej - proboszcz i dziekan od 30.01.1803 - 31.12.1831. Za jego proboszczowania wybudowano w 1812 r. plebanię oraz w 1824 r. rozpoczęto budowę kościoła, który został konsekrowany w 1825 roku.
- ks. Kędzierski Andrzej - administrator, od 01.01.1832 - 04.12.1832;
- ks. Potaczewski Michał - proboszcz, od 04.12.1832 - 18.04.1856 (spoczywa w Tymbarku);
- ks. Rublowicz Józef - administrator, od 18.04.1856 - 09.08.1856;
- ks. Szczurek Jan - proboszcz, od 10.08.1856 - 09.03.1889 (spoczywa w Tymbarku);
- ks. Kumorek Szymon - proboszcz i dziekan - 10.03.1889 - 09.02.1916;
- ks. Rzepecki Stanisław - wikariusz, od 01.08.1909 - 01.08.1911;
- ks. Bombicki Stefan - wikariusz, od 01.08.1911 - 01.12.1913;
- ks. Głąb Jan - wikariusz i administrator, od 10.12.1913 - 01.09.1916;
- ks. Szewczyk Józef - proboszcz i wicedziekan, od 03.07.1916 - 31.051935. (spoczywa w Tymbarku). Odnowiono kościół oraz zbudowano dom parafialny i Mleczarnię.
- ks. Kołacz Piotr - wikariusz, od 01.08.1916 - 01.08.1918;
- ks. Jakubowski Jan - wikariusz, od 01.08. - 01.08.1920;
- ks. Kozioł Jan - wikariusz, od 01.08.1924 - 17.01.1927;
- ks. Mamulski Mieczysław - wikariusz, od 01.08.1928 - 06.03.1933;
- ks. Gniewek Michał - wikariusz, od 01.08.1933 - 01.07.1934;
- ks. Karaś Jan - wikariusz, od 01.07.1934 - 01.08.1936;
- ks. Bogacz Andrzej - proboszcz i dziekan, od 1934 - 19.03.1952. Odnowił wnętrze kościoła.
- ks. Daniel Stefan - wikariusz, od 01.08.1936 - 01.08.1939;
- ks. Jarecki Czesław - wikariusz, od 01.08.1939 - 28.08.1942;
- ks. Stelmach Jan- wikariusz, od 28.08.1942 - 20.08.1943;
- ks. Lupa Eugeniusz - wikariusz, od. 20.08.1943 - 21.04.1947;
- ks. Piech Eugeniusz - wikariusz, od 21.04.1947 - 01.08.1952;
- ks. Głodzik Józef - proboszcz, od 01.08.1952 - 08.12.1953;
- ks. Świerczek Wincenty - wikariusz i administrator, od 01.08.1952 - 14.01.1957
- ks. Świętek Teofil - proboszcz i dziekan, od 06.09.1955 - 05.05.1987 (spoczywa w Tymbarku).
- ks. Gąsiorek Franciszek - wikariusz, od 14.01.1957 - 01.08.1962;
- ks. Bodzioch Wiesław - wikariusz, od 01.07.1961 - 28.08.1963;
- ks. Pietrzak Józef - wikariusz, od 07.1962 - 01.08.1964;
- ks. Koza Stanisław - wikariusz, od 28.08.1963 - 24.06.1966;
- ks. Kwaśniewski Tadeusz - wikariusz, od 01.08.1964 - 30.06.1967;
- ks. Tokarz Stefan - wikariusz, od 24.06.1966 - 03.07.1968;
- ks. Górka Feliks - wikariusz, od 30.06.1967 - 11.07.1969;
- ks. Korta Franciszek - wikariusz, od 03.07.1968 - 01.07.1971;
- ks. Macheta Kazimierz - wikariusz, od 11.07.1969 - 01.07.1971;
- ks. Prymas Ferdynand - wikariusz, od 01.07.1971 - 01.07.1972;
- ks. Gieroń Antoni - wikariusz, od 01.07.1971 - 06.07.1976;
- ks. Czyrnek Michał - wikariusz, od 01.07.1972 - 10.04.1976;
- ks. Jedynak Andrzej - wikariusz, od 20.04.1976 - 28.06.1979;
- ks. Deszcz Roman - wikariusz, od 06.07.1976 - 19.08.1978;
- ks. Gomółka Wiesław - wikariusz, od 19.08.1978 - 30.06.1982;
- ks. Kapałka Ryszard - wikariusz, od 28.06.1979 - 30.12.1982;
- ks. Piś Antoni - wikariusz, od 30.06.1982 - 30.06.1986;
- ks. Baniak Stanisław - wikariusz, od 30.12.1982 - 27.09.1983;
- ks. Bachula Czesław - wikariusz, od 27.09.1983 - 27.11.1983;
- ks. Łata Jan - wikariusz, od 15.11.1983
- ks. Chodór Franciszek - wikariusz, od 30.06.1986
- ks. Józef Leśniak - proboszcz, 1987 - 2003
- ks. Józef Wałaszek, wikariusz
- ks. Kazimierz Rybski, wikariusz; 1992 - 1994
- ks. Stanisław Świątek, wikariusz; 1991 - 1992
- ks. Jan Kurcap, wikariusz; 1992 - 1995
- ks. Roman Woźny, wikariusz; 1994 - 2003
- ks. Tadeusz Barnowski, wikariusz; 1995
- ks. Tomasz Paluch, wikariusz; 1996 - 1999
- ks. Józef Nowak, wikariusz; 1996 -
- ks. Grzegorz Skorupa, wikariusz 1999 -
- ks. Marek Jawor, wikariusz; 2000 -
- ks. Jan Wieciech, wikariusz; 2000 - 2005
- ks. Krzysztof Chaim, wikariusz; 2001- 2003
- ks. Edward Nylec,proboszcz, 2003 -
- ks. Jacek Kmiecik,wikariusz; 2003 - 2009
- ks. Edward Kobos, wikariusz; 2003
- ks. Paweł Nowak, wikaariusz; 2005-2008
- ks. Andrzej Remut, wikariusz; 2008
- ks. Mariusz Czosnyka, wikariusz; 2009
Historia parafii:
- Zarys historii kościoła i parafii
-
-
- Pierwsza pisana wzmianka o miejscowości Tymbark pochodzi z 1349. roku. Wtedy Tymbark był wsią królewską. W tym to roku (1349) ówczesny król Polski Kazimierz Wielki uposażył Parafię i ufundował pierwszy kościół. Ważną data dla Tymbarku był rok 1353. Wtedy to "w środę po dniach świętych Piotra i Pawła" - król Kazimierz wydał przywilej lokacyjny zezwalający na złożenie miasta. (Dokument fundacyjny z 1349 przez niektórych historyków uważany jest za falsyfikat - Rocznik Diecezji Tarnowskiej 1972, s. 568).
- "Tymbark" - to staroniemiecka forma Tannenberg, co znaczy Jodłowa Góra. Lokalizacja miasta Tymbark nastąpiła według wymogów prawa magdeburskiego.
- W 1596 roku założono w Tymbarku szpital i szkołę parafialną. Tymbark aż do rozbiorów Polski stanowił centrum niewielkiego starostwa niegrodowego, wydzierżawianego różnym rodzinom szlacheckim. W skład "tenuty", czyli dzierżawy tymbarskiej wchodziły oprócz miasteczka, następujące wsie: Jasna, Podłopień, Zamieście, Słopnice Królewskie i Zawadka. Po rozbiorach ziem polskich, kiedy rząd austriacki skonfiskował królewszczyzny, Tymbark coraz bardziej ubożał gospodarczo, aż wreszcie w 1934 roku utracił prawa miejskie. Na nowo przeżywa swój renesans gospodarczy od chwili, gdy na terenie Tymbarku powstały "Podhalańskie Zakłady Przemysłu Owocowo-Warzywnego" założone pierwotnie w formie Spółdzielni przez wielkiego społecznika inż. Józefa Marka, pochowanego na tutejszym cmentarzu w 1958 r.
-
- Akta wizytacyjne z 1596 r. mówią, że drewniana świątynia w Tymbarku pod wezwaniem Narodzenia NMP miała trzy ołtarze murowane, oraz trzy dzwony. Świątynia ta - prawdopodobnie - stała na miejscu, gdzie dzisiaj od 1889 r. stoi kaplica grobowa Myszkowskich. Podobnie jak wiele innych kościołów tego czasu - kościół ten był otoczony cmentarzem grzebalnym. Przypuszczalnie jedną z przyczyn budowy nowego kościoła był teren usuwiskowy, na którym on stał. Kiedy w 1824 roku ukończono budowę nowego (murowanego z cegły)- obecnego kościoła bliżej rynku, wtedy ten stary rozebrano i na starym "kościelisku" wybudowano małą drewnianą kapliczkę dla uszanowania świętości tego miejsca. W 1889 roku Myszkowscy otrzymali zgodę Konsystorza Biskupiego Tarnowskiego na wybudowanie kaplicy grobowej dokładnie na miejscu chylącej się ku upadkowi drewnianej kapliczki.
- Nowy kościół parafialny został konsekrowany przez ówczesnego Biskupa Tynieckiego Grzegorza Tomasza Zieglera 15 maja 1825 roku. (Bp Ziegler żył w latach od 1770 - 1852 r.; Biskupem Tynieckim był od 1822 - 1826; od 1826 - 1827 - Biskupem Tarnowskim; od 1827 - 1852 Biskupem w Linzu).
- Proboszczem w Tymbarku, za którego budowano kościół i odbyła się jego konsekracja był ks. Andrzej Danek. ("Żył w latach 1776-1843. 30.01.1803 został instalowany na probostwo w Tymbarku. Był wicedziekanem, a po 1820 dziekanem dekanatu tymbarskiego i wizytatorem szkół ludowych. W 1812 wybudował plebanię. W miejsce dawnego kościoła wybudował nowy, murowany. 31.12.1831 przeniósł się na probostwo w, gdzie restaurował kościół parafialny. Zmarł jako emeryt 26.11.1843 w Wieliczce".- Adam Nowak, Słownik biograficzny kapłanów Diecezji Tarnowskiej, t.II.A-J, s.146-147)
- Nowy kościół był później kilkakrotnie przebudowany i odnawiany. (W tym 1857 wzniesienie obecnego hełmu wieży, 1896 wzniesienie zakrystii z piętrem i wieżyczki na sygnaturkę, 1925 nakrycie wnętrza pozornym sklepieniem). Ołtarz główny neobarokowy XIX/XX w. z szerokim retabulum z posągiem św. Kingi i bł. Salomei. Ołtarz ukończył i ustawił w 1899 r. art. rzeźbiarz z Nowego Sącza. W nim obraz Narodzenia NMP malowany w 1891 r przez malarza Ferdynanda Olesińskiego. Ołtarze boczne neobarokowe XIX/XX w. Lewy z obrazem św. Anny Samotrzeciej barokowy, z 2. poł. XVII w., w sukienkach drewnianych. Prawy z obrazem MB Częstochowskiej też w sukienkach drewnianych. Ambona neobarokowa - 2 poł. XIX w. z obrazem Chrystusa Dobrego Pasterza. Malował w 1936 r. Stanisław Fischer. Obrazy Drogi Krzyżowej z 1883 r. Organy wykonane przez organmistrza Falla ze Szczyrzyca w 1898 r. W kościele znajdują się między innym: Chrzcielnica gotycko - renesansowa z 1541 r. (ze starego kościoła). Restaurowana w 2005 r. przez mgr Pawła Dziurawiec konserwatora dzieł sztuki z Tarnowa. Dzwon późnogotycki 1556 (600 kg). Sygnaturka wg zapisów paraf. jakoby z 1340 r.
- W 1987 roku proboszczem Parafii został ks. Prałat Józef Leśniak.
- W 1988 r przeprowadzono generalny remont kościoła. Dotychczasowy jednonawowy,z węższym, krótkim, prostokątnym prezbiterium, przy, którym znajdowała się zakrystia i składzik - powiększono o dwie boczne nawy. Sprawiono: Witraże (6) - Anna i Janusz Zarzyccy z Krakowa wg projektu art.plast. B. Szpechta. Polichromię wnętrza malował także art. mal. B. Szpecht z Krakowa.
- 10.07.1998 - poświęcenie naw bocznych i inauguracja Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu.
- W 1998 roku rozbudowano i modernizowano istniejącą kaplicę w Piekiełku p.w. Św. Józefa Rzemieślnika. Polichromię wnętrza malował art. mal. B. Szpecht z Krakowa.
- Od 1826 na terenie Tymbark-Góry znajduje się kaplica p.w. Najświętszej Maryi Panny. Murowana z kamienia. Prostokątna z absydą wydzielonąuskokiem muru. Z boku przybudowana zakrystia. Wewnątrz strop płaski. Dach siodłowy, obejmujący przedłużoną połacią przybudówkę zakrystyjną, a na nim czworoboczna wieżyczka na sygnaturkę z małym hełmem o kształcie barokowym. Ołtarzyk z obrazem MB z Dzieciątkiem.
- W latach 1954 - 1957 wybudowano murowaną kaplicę p.w. Krzyża Świętego na cmentarzu.
- 06.09.1980 roku rozpoczęto prace przy wykopach pod fundamenty nowej plebani.
- W 1999 roku w styczniu nastąpiło uroczyste poświęcenie nowego budynku parafialnego przez ks. Biskupa Ordynariusza. Inicjatorem i organizatorem tej inwestycji był ks. proboszcz - prałat Józef Leśniak. W budynku tym mieszczą się: Rehabilitacja działająca w ramach Stowarzyszenia na Rzecz Osób Niepełnosprawnych im. Jana Pawła II przy Parafii Tymbark, Parafialne Przedszkole Integracyjne im. Św. Kingi, mieszkania Sióstr Nazaretanek wraz z kaplicą oraz Kancelaria Parafialna. Nowy dom parafialny został wybudowany na miejscu dawnej plebani - tzw. "napoleonki" (z 1812 r.).
- 18.11.2000 r. - poświęcono zmodernizowaną dawną wikarówkę i organistówkę - na Parafialne Centrum Kultury.
-
- Ważniejsze daty
-
Ważniejsze daty:
- 1349 r. - Kazimierz Wielki buduje Kościół we wsi Tymbark.
- 1353 r. - Przywilej lokalizacyjny na założenie miasta. Tymbark - staroniemiecka nazwa Tannenberg, czyli Jodłowa Góra.
- 1596 r. - Powstaje szpital i szkoła parafialna.
- 1824 r. - Budowa obecnej świątyni.
- 1857 r. - Odnowa kościoła - wzniesienie zakrystii i wieży na sygnaturkę.
- 1891 r. Obraz Narodzenia N.M.P. - mal. Ferdynand Olesiński.
- 1925 r. - Nakrycie wnętrza pozornym sklepieniem.
- 1934 r. - Utrata praw miejskich przez Tymbark.
- 1962-64 r. - Odnowa kościoła wewnątrz i z zewnątrz.
- Wizytacje kanoniczne w parafii Tymbark
-
Wizytacje duszpasterskie w parafii Tymbark:
-
24.07. - 25.07.1867 - przeprowadził ks. bp Józef Alojzy Pukalski
- 25.07. - 26.07.1890 - przeprowadził ks. bp Ignacy Łobos (udzielił sakramentu bierzmowania 1027 osobom).
- 24.05. - 25.05.1905 - przeprowadził ks. bp Leon Wałęga (konsekrował wielki ołtarz).
- 26.05. - 27.05.1923 - przeprowadził ks. bp Edward Komar (przyjechał koleją).
- 26.08. - 27.08.1933 - przeprowadził ks. bp Franciszek Lisowski.
- 08.06. - 09.06.1949 - przeprowadził ks. bp Jan Stepa (600 lecie istnienia Parafii).
- 16.06. - 18.06.1956 - przeprowadził ks. bp Karol Pękala.
- 24.05. - 25.05.1965 - przeprowadził ks. bp Michał Blecharczyk.
- 26.06. - 27.06.1976 - przeprowadził ks. bp Piotr Bednarczyk.
- 07.03. - 08.03.1982 - przeprowadził ks. bp Władysław Bobowski.
- 12.09. - 13.09.1998 - przeprowadził ks. bp Józef Gucwa.
- 19.05. - 20.05.2007 - przeprowadził ks. bp Władysław Bobowski.
(Jaśnie Wielmożny Najprzewielebniejszy Ksiądz Biskup przybył tutaj na noc 23 lipca około 9 godziny. Był przyjmowany z największą ale może być okazałością kościelną. Muzyka kościelna grała, strzelano z moździerzy, tutejsza militia wystąpiła w paradzie i strzelała).(Kronika Par. s.18)
Z kroniki parafialnej:
- Rok 1857
-
Z kroniki parafialnej w Tymbarku
DZIAŁO SIĘ w TYMBARKU STO PIĘĆ DZIESIĄT LAT TEMU ...
(Fragmenty z Kroniki Parafialnej w Tymbarku- 1856 rok)W roku Pańskim 1856 w dniu 18 kwietnia zmarł bardzo poważany Pan (ksiądz proboszcz)Michał Potaczewski, gospodarz który ofiarował kościołowi 24 lata, a po jego śmierci 1 sierpnia 1856 administratorem kościoła został Redus Józef Rublowicz. W tym roku następcą został Dobrodziej (ks. proboszcz) Jan Szczurek administrator Kościoła w Dziekanowicach ze wspaniałym i hojnym Panem Henrykiem Sławikowskim, ten sprzymierzeniec niemiecki harendował dobrami Tymbarku i składał ofiary kościołowi. Dnia 14 sierpnia 1856 instytucje w Tarnowie uregulowały włości kościoła i 8 lutego 1856 r. zostały zatwierdzone przez:
1. Rmieni Jana Wurpecha dziekana tymbarskiego, gospodarza w Limanowej - asystowali mu przy tym prezbiterzy z sasiedztwa(-) Obywatele zaś z zaszczytem przywitali następujące osoby:
2. Pan Wincenty Hubatchek, który wtedy przygotował urząd Dystryktu, gdzie czasowo w Tymbarku miał swoją siedzibę.
Wielce Szanowny Pan Henryk Sławikowski harendował dobra Tymbarku ponadto podjął opiekę nad kościołem. (-)
W roku 1855 dnia 29 września zaprowadzone zostały w całym państwie Austriackim nowy urząd tak zwany: Urząd Powiatowy (Łososiński). Urząd Powiatowy miał swoją siedzibę w Tymbarku. W roku 1855 opublikowany był Edykt Rządu Austriackiego, by Gromady dające Meszne kościołom, czyli jak się wyrażają inni Taczmo, składały prośby do Komisji Indemnizacyjnej o wykup, jednakowoż tym gromadom zostawione było do woli, że mogą dawać Meszne plebaniom w ziarnie albo wykupić. I tak miasteczko Tymbark, wieś Jasna Podłopień, z rolami w Dobrej aż do parafii Tymbark oraz Zawadka podały się do wykupna Mesznego. Jedna tylko wioska Góry zostawiła Meszne i Dwór Tymbarski. Tak więc plebania tutejsza mająca Meszne od Kazimierza Wielkiego Króla Polskiego (-)raz na zawsze to utraciła,(-)
To wykupno Mesznego działo się w następujący sposób: Ministerialna Komisja Indemnizacyjna (mająca swoją siedzibę w Krakowie), która sprawdzała Operata pańszczyźnianego, albowiem każdy szlachcic musiał podać i każdy Pleban również ile miał pańszczyzny, z tego trzecia część darowana była chłopom odrabiającym pańszczyznę, a dwie części dopiero wysokie Rządy spłacały właścicielom w tak zwanych Obligacjach Indemnizacyjnych. Publikowany Edykt przez Konsystorza lub przez tak zwane Dominia, naznaczył Gromadom termin oświadczenia się do wykupna od miesiąca września do ostatniego grudnia 1855r. Jeżeli po upływie tego terminu Gromady nie podały do wykupna Mesznego musiały dawać w naturze. Jeżeli zaś Gromady podały, Ministerialna Komisja Indemnizacyjna nakazała Plebanom przedłożyć tak zwany Operat pisemnie, tzn. ile ma zboża do Dotacji Kościół. Ten Operat sprawdzały Okręgowe Komisje Indemnizacyjne. Tu w Limanowej była Komisja pod przewodnictwem Pana Wicherek (który był nieprzychylny Duchowieństwu). Operat sprawdzony szedł do Ministerialnej Komisji Indemnizacyjnej. Gromadom nakazano płacić Meszne, a wydano Obligacje Kościołom.(-)
Trzeba wiedzieć, że Mandatariusze przekonywali Gromady do wykupna Mesznego, takim Mandatariuszem w Tymbarku był (-) Kasper Iwanicki.
Do wykupna Mesznego nie wzięto cen targowych z roku 1855 ale sięgnięto wstecz po ceny foralne, czyli targowe z roku 1820, gdzie żyto kosztowało po 2..cm Korzec, a owies 1..cm. Ten Austriacki System Indemnizacyjny był z korzyścią dla dających Meszne, odrabiających pańszczyznę , a ze szkodą uprawnionych.
Według ceny wynoszącej kwotę za Meszne, wyliczony został kapitał, który przez 20 lat Gromady mają spłacać do Kasy Cesarskiej Kontroli Podatkowej.
I tak w Tymbarskiej plebanii suma za Meszne i pańszczyznę wynosiła 362 Rcm. Gromady mają spłacać kapitał 7250 R cm. za co wydano Obligacje w dniu 1 listopada 1856 do liczby 1033 Litera A. (-)
Za księdza Plebana Sebastiana Drozdowskiego na podstawie jego własnego podania z dnia 29 października 1797 r. do Urzędu Cyrkularnego Sądeckiego wiadomo, że dnia 28 październia 1797r. okradziony został Kościół Tymbarski. Skradziono wówczas srebrną i wyzłacaną puszkę na komunikanty, Tribularz srebrny i łódkę do niego również srebrną, nie wiadomo jednak czy się te rzeczy znalazły.
Przy kościele Tymbarskim istniało niegdyś Bractwo Św. Anny z dotacją Roli nazywanej Pierzchałowska. O tym Bractwie wspomina Testament Ks. Macieja Wielbłąckiego Plebana Tymbarskiego zmarłego w 1721r. Rola ta jak opowiadają starzy ludzie około roku 1798, gdzie wszędzie Bractwa kasowano przez Cesarza Józefa i przez Ces: Krol: Komisarza Cyrkularnego Krames, została sprzedana niejakiemu Turkiewiczowi. Za ile sprzedana? Gdzie pieniądze poszły? Niewiadomo. I tak Bractwo ustało.(-) Rok 1856 był urodzajny nie psuły się ziemniaki, które w Górach stanowią dla ludu jedyny pokarm, natomiast lata 1854, 1855 były nieurodzajne, wszystko było drogie. Korzec pszenicy płacono po 16 R Kon: Monety. Korzec żyta po 14 Ryńskich Monety Dobrej. W roku 1855 panowała cholera, według księgi zmarłych zmarła znaczna liczba ludzi. W roku 1847 panował w Diecezji Tarnowskiej ba prawie w całej Galicji straszny tyfus, choroba na którą bardzo ludzie marli piszący był wtedy wikariuszem w Andrychowie, gdzie w tej parafii 2000 ludu wymarło, dzień i noc jeździliśmy po chorych. Odwróć o Boże od ludu twego podobne nieszczęścia!
Gościniec biegnący przez grunty plebańskie, Podłopień i Zamieście, erygowany został w 1819r., wtedy Plebanem był ksiądz Jędrzej Danek. Ten Dziekan Tymbarski, który po 29 latach pobytu tutaj przeniósł się na probostwo do Wieliczki i tam zmarł. W roku 1855 dnia 5 listopada zawarty został Konkordat między Austriackim Monarchą Franciszkiem Józefem a Stolica Apostolską papieżem Piusem IX. Konkordat obejmował 36 artykułów dotyczących spraw Kościoła katolickiego w całej Monarchii Austriackiej . Zapewniał, że religia katolicka zachowana będzie na zawsze w całym Cesarstwie i we wszystkich krajach, które wchodzą w jego skład z tymi prawami i prerogatywami jakie zawarte są prawie kościelnym.
Wypisuję tu zdarzenia różne, które za mojej pamięci i za mojego kapłaństwa się zdarzyły, które powinny być zapisane już wcześniej ale nie zostały.
W roku 1848 dnia 15 maja zniesiona została przez Rząd w całej monarchii Austriackiej tzw. pańszczyzna. Aby zrozumieć co to była pańszczyzna trzeba wiedzieć, że każdy gospodarz musiał pracować dla Dworu, czyli pracować dwa dni łącznie na polu swego Dziedzica, trzy dni w tygodniu tzw. piesze przy inwentarzu dworskim. Ta darmowa praca została na zawsze zniesiona i to stało się powodem upadku majątków szlacheckich. W roku 1856 na początku zimy, spadł wielki śnieg, wiały wichry i porobiły się zadymki. Jednak koło Bożego Narodzenia aż do Trzech Króli , kiedy największe zwykły bywać śniegi i mrozy, śniegu już nie było, bezpiecznie i boso można było chodzić do kościoła. (-) c.d.n.
ROK 1857 - Rok 1858
-
Z kroniki parafialnej w Tymbarku
Rok 1858
Kronika parafialna 1858 r.:
Kapliczka, która na Górach istnieje erigowana została w roku 1826 przez Sebastiana Kapitana. Roku 1838 Wielmożny Pan Antoni Sławikowski Administrator Dóbr Tymbarku osadził tegoż Sebastiana Kapitana przy tejże kapliczce. W roku 1848 Jaśnie Wielmożny Ksiądz Biskup Wojtarowicz, Biskup Tarnowski zwiedzając tutejszą parafię, pozwolił, aby ta kapliczka istniała, lecz aby Gromada Góry miała starania o reparacyją, na co przystała Gromada, oraz pozwolił ustnie odprawiać Mszą św. w tejże ile razy potrzeby ludu tego wymagają.
W roku 1858 dnia 4 października o godzinie 12 w nocy stodoły dworskie w Tymbarku z całą Krescencyją, ze wszystkimi wozami, pługami tam się znajdującymi spaliły się do szczętu. Przyczyna ognia niewiadoma.
W roku 1858 od pierwszego listopada zaprowadzone zostały w całej Monarchii Austriackiej nowe pieniądze, tak, że Rynski jeden dzieli się nie na 60 X. ale na 100 X.
W roku 1858 zaraz na Wszystkich Świętych to jest na 1 listopada spadły śniegi, tak, że niektórym gospodarzom przysypały na polu kapustę, ziemniaki. Dnia 23 Listopada były mrozy ogromne, nad spodziewanie w innych latach. Rok 1858 był nadzwyczajnie suchy, brak paszy dla bydła ogólnie czuć się dawał, a na Węgrzech takie posuchy panowały, że wszystkie urodzaje wyschły, niektórzy gospodarze z Węgier poprzysyłali do Nowego Sącza bydło na wyzimowanie.
W roku 1858 Jan Ryś Majster Ciesielski z Podłopienia, sprawił na wielki ołtarz do obrazu Matki Boskiej sukienkę nową złoconą rzeźbiarską robotą. Ta sukienka kosztuje razem ze złoceniem ram 50 f Monetą Dobrą.
Roku 1858 w miesiącu Wrześniu widziany był Kometa tak zwany Donalego, rzadkie zjawisko. Ten Kometa podług wyrachowania Astronomów nie będzie widziany aż dopiero w roku 3960 Ery naszej. W tym roku ustanowione zostały Kopce przez Urząd Powiatowy, między potokiem plebańskim, i między Kwaśniakami za potokiem mieszkającymi.
- Rok 1883 - Droga Krzyżowa
-
Z kroniki parafialnej w Tymbarku
Obrazy Drogi Krzyzowej..
(Fragmenty z Kroniki Parafialnej w Tymbarku- 1883 rok)
Dla pamięci!
Wielebny Ksiądz Jan Puchała rodem z Podłopienia Ekxpozyt przy Kościle w Brzeszczach przy Oświęcimie sprawił w miesiącu lutym 1883 na wieczystą pamiątkę dla kościoła Tymbarskiego czternaście stacyi męki Zbawiciela naszego, zakupił własnym kosztem, albowiem dotychczas Kościół Tymbarski miał tylko małe obrazki męki Zbawiciela, za co mu niniejszem składam publiczne podziękowanie, i na wieczną pamiatkę w księgę pamiętnikowo zapisuję.
T.I, s.73 - Rok 1923-1924 - budowa stropu kolebkowego
-
Liber memorabilium Ecclesiae et parochiae Tymbarkensis. Tomus II, pag. 51 - 55:
Kronika Kościoła i Parafii Tymbark; t.II s. 51-53
Rok 1923
W roku 1920 w kwietniu zmieniono walutę koronową na markową. Za 1 koronę płacił rząd polski 70 fenigów.
W 1924 zamieniono marki na złote. Za jeden milion osiemset tysięcy marek płacono jednego złotego.
W tym roku odrestaurowały Siostry Nazaretanki w Wadowicach dwa najpiękniejsze ornaty i trzeci z Matką Boską i zrobiły nową stułę białą-fioletową.
Malowidło w kościele sczerniało, zabrudziło świątynię. Zebrałem więc dobrowolne ofiary od tutejszych parafian i tych, który z przebywali w Ameryce na skromne odświeżenie ścian. Malował w maju przed samą wizytacją Paweł Sawka za pół dolara dziennie i wikt. Pracował pilnie i sumiennie.
Kiedy skończył lewą ścianę nawy i zagruntował prawą do sufitu - tynk pęknięty między sufitem a ścianą naprowadził na odkrycie, że sufit jest zbutwiały i stoczony robactwem. Pochodziło to stąd, że w zimie śnieg zacinał popod dachówki od dawna na strych, nabijał się między belki sufitu i między końce belek a mur tak nie można go było dokładnie wymienić i tam topniał.
Trzeba było strop zwalić i nowy budować. Dawny płaski strop był budowany w r. 1861 z belek jedna przy drugiej i spodem grubo, nawet zbyt grubo na rzadko ułożonej trzcinie zatynkowany. Plan na nowy, płaski drewniany strop lżejszy niż pierwszy zrobił architekt z N. Sącza.
Przyjeżdżało paru majstrów z N. Sącza i każdy bał się wziąć do tej roboty, bo i płatwy u podstawy dachu okazały się zbutwiałe również dużo krokwi dałem. Tymczasem zacząłem obliczać, że sklepienie ceglane nie wypadłoby bardzo drogo. Poleciłem więc architektowi zbadać wytrzymałość murów. Zaczem zrobił obliczenia - a właściwie nie zrobił ich - czekaliśmy długo a tymczasem zgłosił się Jan Śmierciak, bardzo zdolny cieśla z Przyszowej, który budował dach na kościele w Limanowej, własnym pomysłem bez rusztowania. Miał bardzo ładne świadectwo od architekta Mączeńskiego, który budował limanowski kościół. Śmierciak zbadał dach i sufit i oświadczył, że zrestauruje dach nie rozbierając go, - jak to chcieli inni majstrowie - lecz podnosząc go partjami na śrubach.
Podjął się też zbudować strop kolebkowy z desek. Sklepienie okrągłe najbardziej mi odpowiadało, bo mi chodziło o akustykę. Pod dotychczasowym stropem płaskim akustyka była fatalna, kaznodzieja się męczył, a koło wielkiego ołtarza i koło wielkich drzwi mało go było słychać. Podobał się ten projekt i komitetowi i Śmierciaka zgodziliśmy.
Komitet uchwalił ściągnąć 14 000 złotych od parafian nie w drodze konkurencji urzędowej (przez Starostwo) lecz przez wójtów. Za podstawę obliczenia wzięto dawną urzędową konkurencję na stajnie. Według tego na Tymbark wypadło 3580 zł
Jasną - Podłopień 3384 zł na Zamieście - Góry 3035 zł na Zawadkę 1110 zł na Dobrą 305 zł na Dwór 2333 zł Razem 13747 zł Pracował Śmierciak i sześciu cieśli. Śmierciak brał po 10 zł dziennie i wikt, gdy były dłuższe dni, później po 8 zł i wikt. Inni cieśle brali po 8 zł bez wiktu a od 13/10 po 6 zł Robotę zaczęli z końcem sierpnia 1924 i robili stale do 14 listopada. Potem, ponieważ zima była lekka - od 25 listopada z przerwami, w każdym miesiącu po trosze aż do 6 czerwca 1925 r. Odresteurowano dach, dano nowy strop kolebkowy, pięć dymników w dachu - aby przewiew na strychu i schła wilgoć, gdyby się dostała. Dawniej nie było żadnego dymnika a nawet w suficie był tylko jeden wentyl.
Wskutek tego para osiadała na ścianach, psuło się malowidło, robił się zaduch w kościele a ta para, która się wydostała na strych psuła sufit, sprzyjała gnieżdżeniu się robactwa. Zbudowano też nowy chór. Dawny chór wystawał ze ściany tylko bardzo węziutkiem półkolem. Kościół był ciasny, chciałem w ten sposób zrobić więcej miejsca. Zapowiedziałem z ambony, że wstęp na chór dozwolony tylko dla starszych a dla młodzieży wzbroniony. Organ przestawiał na nowy chór i wystroił p. Bartłomiej Ziemiański były czeladnik Tomasza Fala, który umarł w Szczyrzycu w r. 1922. Kosztowało to 154 zł.
Wszystkie dachówki na kościele przeglądnięto i podlepiono wapnem z cementem. Dymniki krył blachom, jako też naprawek blacharskich na daszku sygnaturki i na całym kościele dokonał Maciej Kurek z Podłopienia, bardzo pracowity i bardzo sumienny. Na strych trzeba było posyłać kogoś mądrego, najlepiej podczas deszczu, by się przekonał, czy gdzie nie cieknie, a w zimie, czy śnieg nie podwiewa pod dachówkę, blachą zaprawiać, żeby od wilgoci nie butwiał strop, wiązania dachowe, płatwy, jak to było ze starym sufitem.
Strop był budowany w ten sposób, ze deski spoczywają na arkadach (pasy przecinające sklepienie). Każdą arkadę tworzą dwie o kilka centymetrów odległe od siebie i połączone deseczkami krążyny równolegle biegnące. Każda krążyna zbita jest z podwójnych grubych kawałków desek. Zbijano najpierw jedną połowę krążyny potem drugą i obydwie połowy zacinano na końcach, którymi miały spoczywać w ścianach przeciwległych - w piorunowy znak, żeby każdy koniec dwoma zębami zahaczył otwór w ścianie. Obydwie połowy równocześnie osadzano w murze, składano je u szczytu i tam zbijano. Równolegle o parę decymetrów osadzano drugą krążynę jak poprzednią i obydwie zbijano od na spodnim obwodzie deseczkami.
Najpierw musiał kamieniarz w murze (mur jest z kamienia i trochę cegły na wapnie) przygotowywał po dwa otwory (jeden nad drugim) dla jednego końca jednej krążyny, tak że jeden koniec arkady tkwi czterema zębami w czterech otworach. Do każdej arkady, od zewnętrznej strony krążyn przybijano na dolnej połowie szerokości z kawałków desek listwy, na których miały być przybite deski sklepieniowe.
Dziury, w których spoczywały końce krążyn zalewano w nawie cementem. Tylko w prezbiterjum poleciłem nie zalewać cementem, aby kiedyś można się przekonać, które końce krążyn dłużej utrzymają się zdrowe, czy zalane cementem, czy te, które wolno są osadzone. Obawiam się o to żeby te końce krążyn, na których całe sklepienie spoczywa nie zepsuły się. Aby jeszcze ubezpieczyć sklepienie Śmierciak zaczepił jeszcze sklepienie od strony strychu belkami spoczywającymi jednem końcem na murze, a drugim końcem przytwierdzonymi do krążyn sklepienia. Gdyby się sklepienie obsuwało, to by to można poznać potem, że tynk sklepienia będzie odstawał od tynku ściany. Nadzór nad restauracją kościoła miał starszy Radca budownictwa, p. Władysław Krzysztoń z Limanowej, który wydał potem o całej robocie korzystne i pochwalne orzeczenie na piśmie.
W tym czasie proboszczem Parafii Tymbark był: Józef Szewczyk (03.07. 1916 - +31.05.1935)
Szewczyk Józef (1881 - 1935). Syn Jana i Julii Pawłowskiej. Urodził się 23 I 1881 w Szczyrzycu. Szkołę podstawową ukończył w miejscowości rodzinnej, gimnazjum w Nowym Sączu. Teologię studiował w Tarnowie i tu 29 VI 1904 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa L. Wałęgi.
Od 1 VIII 1904 pracował jako wikary w Szczepanowie, od 25 VIII 1905 w Otwinowie, od 1 VIII 1908 był tymczasowym katechetą, a od 1 II 1909 katechetą stałym w Ropczycach, w 1910 został wikarym w Brzesku i pierwszym katechetą utworzonego tu gimnazjum. 3 VII 1916 objął probostwo w Tymbarku. Odnowił i odbudował kościół. Założył w parafii Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej. Przy wydatnej pomocy członków tego stowarzyszenia zbudował Dom Parafialny, mieszczący salę zebrań, bibliotekę i mieszkanie katechety. Ks. Szewczyk wiele czasu poświęcał młodzieży. Był społecznikiem. Zabiegał o polepszenie sytuacji parafian. Z myślą o tym wybudował też miejscową mleczarnię.
W 1916 był notariuszem, a potem wicedziekanem dekanatu tymbarskiego. Od 14 I 1931 był wizytatorem szkół. Zmarł 31 V 1935. Pochowany w Tymbarku. Odznaczony EC i RM.
(Ks. Adam Nowak, Słownik biograficzny kapłanów Diecezji Tarnowskiej 1786 - 1985, t. IV, s. 130). - Rok 1958 - rok święceń kapłańskich: ks. St. Pasyka, ks. F. Malarza, ks. S.Dudy.
-
Z kroniki parafialnej w Tymbarku
Rok 1958
11.II. parafia obchodziła uroczyście 100-letnią rocznicę objawienia się Niepokalanej w Lourdes.
23.II. Z ofiar wiernych zostało sprawionych dla kościoła 8 klęczników z desek modrzewiowych - wykonał je stolarz Andrzej Poręba z Zamieścia. (-)
04.V. Na rozpoczęcie II Roku W. Nowenny parafia uroczyście ponowiła Śluby Jasnogórskie: młodzież żeńska w sobotę 3.V. na Mszy św. wieczornej. Ojcowie na Prymarii, matki na wotywie, młodzieńcy na Sumie, dzieci na Nieszporach.
09.V . Ksiądz Kanonik Jan Kordeczka rodem z Tymbarku obecnie proboszcz w Krasiczynie k. Przemyśla ofiarował do kaplicy cmentarnej nowy dzwon wagi 30 kg. Z napisem: "Wieczne odpoczywanie racz dać Panie duszom z domu Michała Kordeczki i Sebastiana Świerczyńskiego
z Tymbarku. Ks. Jan Kordeczka" .26.V. W drugi dzień Zielonych Świątek po południu odbyła się konsekracja 2 dzwonów do kościoła i 1 małego do kaplicy cmentarnej. Konsekracji dokonał J.E. Ks. Bp Karol Pękala z Tarnowa. Przyjechał o godz. 1600, przywitanie, konsekracja dzwonów, kazanie Ks. Bpa, Msza św. wieczorna i nabożeństwo majowe.
Po Zielonych Świętach opuścił parafię tutejszy Rodak Ks. Kazimierz Filipiak, który jako Rezydent prawie przez 4 lata ofiarnie pomagał w duszpasterstwie parafialnym. Z Tymbarku wyjechał do Gdańska, gdzie objął Rektorat kościoła (w ruinach!) św. App. Piotra i Pawła. Odjeżdżając zabrał z kościoła Cudowny Obraz M.B. Łaskawej z kościoła ormiańskiego w Stanisławowie, którego jest Stróżem i Opiekunem, jako kapłan obrządku ormiańskiego.
Do kościoła zostały sprawiono nowe, dębowe, przeszklone drzwi pod chórem, z mniejszymi wahadłowymi w nich drzwiami, zamiast dawnych starych i brzydkich z kratą, które zostały usunięte, a zastąpione szybami szlifowanymi, by kościół dla nawiedzających z przedsionka był widziany. Wykonał je b. solidnie stolarz Andrzej Poręba z Zamieścia.
Została naprawiona i częściowo wymieniona posadzka kościelna.
Zostały zamontowane nowe dzwony na wieży kościoła - średni o wadze 300 kg i najmniejszy, którym się dzwoni na "Anioł Pański" o wadze 150 kg. (-)15.VI. diakon Stanisław Pasyk z Zamieścia,
17.VI. diakon Stefan Duda z Podłopienia
29.VI. diakon Franciszek Malarz z Zawadki - przyjęli święcenia kapłańskie.
03.VI. zmarł na serce, a 06.VI został tymczasowo pochowany w podziemiu kaplicy cmentarnej największy człowiek tutejszego rejonu -poseł na Sejm, Założyciel Spóldzielni Owocowo - Warzywniczej w Tymbarku inżynier Józef Marek (ur. 17. marca 1900 r. w Kalwarii). W Jego pogrzebie, jakiego dotąd chyba nie było na Podhalu wzięli udział masowo ludzie z dalekich okolic i Księża ze wszystkich okolicznych parafii. W imieniu Ks. Biskupa pochował zmarłego O. Opat Dr Stanisław Kiełtyka ze Szczyrzyca.
29.VI. na sumie odbyły się Prymicje ks. Stanisława Pasyka z Zamieścia.
06.VII. na sumie odbyły się Prymicje ks. Franciszka Malarza z Zawadki.
13.VII. na sumie odbyły się Prymicje ks. Stefan Duda z Podłopienia.
29.VI. tutejszy Rodak Ks. Jubilat Wincenty Kapturkiewicz obchodził w Kostrzyniu Wlkp. 60-letni Jubileusz swego kapłaństwa. Na Sumie odczytana była Odezwa Ks. Biskupa w sprawie powodzian.
29.VI. na sumie odbyły się Prymicje ks. Stanisława Pasyka z Zamieścia.
06.VII. na sumie odbyły się Prymicje ks. Franciszka Malarza z Zawadki.
13.VII. na sumie odbyły się Prymicje ks. Stefan Duda z Podłopienia.
03.VIII. odbył się po raz pierwszy nowy odpust w Słopnicach na M.B.Anielską, októry wystarał się obecny proboszcz ks. Franciszek Ciekliński.
05.X. odbyła się w Tarnowie w kościele na Grabówce konsekracja Ks. Bpa Michała Blecharczyka na Sufragana Diecezji Tarnowskiej (dotychczasowego proboszcza w Bochni). Składka w kościele na pogorzelca Antoniego Leśniaka z Zarąbek.
09.X. zmarł w letniej rezydencji Castel Gandolfo o godz. 352 Papież Pius XII w 83 r. swego życia, a w 20 r. swojego Pontyfikatu. Pogrzeb Jego odbył się 13.X.
28.X. w 3-cim dniu Konklawe został wybrany na Papieża kardynał Giuseppe Roncalli, który jako Papież przybrał sobie imię: Jan XXIII (wybrany w 11 głosowaniu). 04.XI odbyła się w Ryzmie Jego Koronacja.
08.XII. była składka na remont kaplicy dla Cudownego Obrazu M.B. Łaskawej w kościele Św. App. Piotra i Pawła w Gdańsku.
Praca magisterska ks. Damiana Kurka:
- Strona tytułowa
- Spis treści
- Wykaz skrótów
- Bibliografia
- Wstęp
- Rozdział I
- Rozdział II
- Rozdział III
- Rozdział IV
- Rozdział V
- Zakończenie
- Aneks
Kapłani:
- pracujący na parafii: